Voor Radio TV Stichtse Vecht schreef ik het in memoriam n.a.v. het overlijden van burgemeester Marc Witteman:
Marc Witteman: Een afscheid?
Een zeer volwassen bestuurder die met regelmaat de twinkeling van een jongetje in zijn ogen heeft. Die combinatie van jongensachtig enthousiasme enerzijds en het er ‘echt staan’ anderzijds is wat mij betreft zijn grote kracht. Is! Die kwaliteit heeft hij meegebracht en op tal van manieren voor altijd bij velen achtergelaten. Daarmee en daardoor zal hij nooit helemaal verdwijnen.
De eerste keer dat we dat mochten meemaken was bij ons aan tafel. We waren met z’n achten en op het eind van de maaltijd ontspon zich zoals vaker een lekker gesprek over onze maatschappij. Dat gaat er bij ons vaak ‘flink op’. Je zag in Marcs ogen een twinkeling verschijnen. Dit is het soort gesprekken wat hij mooi vond. Stevig op de bal maar niet hard op de man. En zelf natuurlijk lekker meedoen.
Later heb ik dat nog een aantal keren mogen meemaken. Hij deed dat niet zeer opvallend, maar wel op zo’n manier dat hij je bijna ongemerkt uitnodigde om jouw eigen enthousiasme en ideeën te spuien. Hij straalde uit dat hij echt wilde luisteren, dat hij echt interesse had en dat hij jou zo mogelijk wilde ondersteunen. Dat gaf jou op jouw beurt het vertrouwen om echt het gesprek áán te gaan.
Mooie en oprechte momenten. Daarbij is het razend knap dat je na afloop van het gesprek niet alleen het gevoel hebt dat híj jou ondersteunt, maar dat ál zijn mensen dat waarschijnlijk óók zullen gaan doen.
Marc wilde beslist geen afscheid nemen. Hij wilde door! Samen met ons allemaal. Die uitstraling heeft hij buitengewoon lang kunnen volhouden. Pas tijdens de laatste midzomerbijeenkomst in park Goudestein merkte je aan de sfeer van de aanwezigen dat dit echt de laatste keer zou zijn. Dat het niet meer door zou gaan. Dat velen hem hierna niet meer in het openbaar zouden zien. Iets wat meer aan ons, toehoorders, lag dan aan hem……
Misschien is het wel zo dat hij niet helemáal afscheid heeft genomen. Hij heeft in korte tijd zoveel zaadjes bij iedereen geplant dat flink wat van die zaadjes écht zullen gaan ontkiemen. Misschien wel via Marc-momentjes, zoals Ed Kamans voorstelde.
Van een mens kun je afscheid nemen. Van een idee, een gedachtegoed, een bepaald gedrag niet. En van twinkelende jongensogen al helemaal niet. Twinkelende jongensogen die altijd kansen zien en hoop uitstralen. Mij zullen ze bijblijven ……. Wij gaan door in jouw gedachte. En nemen jou in gedachte mee.
Dankjewel Marc!
Rob Franse, 27 december 2018